Menu
Μπορείτε να διαβάσετε το πρώτο μέρος αυτού του άρθρου κάνοντας κλικ εδώ.
Όσες περισσότερες φορές κάποιος σου λέει «ναι» τόσο καλύτερη θα γίνεται και η σχέση σας.
Φαίνεται ότι, όχι μόνο εσύ θα συμπαθήσεις περισσότερο κάποιον που σου λέει ναι, αλλά και εκείνος θα συμπαθήσει εσένα περισσότερο αν του κάνεις ερωτήσεις που η απάντηση είναι «ναι».
Τι να κάνεις:
«Δε θα ένιωθες περήφανος να συμμετέχεις στις εξελίξεις της αγοράς (που ξέρουμε ότι τον ενδιαφέρει) Έλα να δουλέψεις μαζί μας!» και καθώς κάνεις την ερώτηση κάνε το επιβεβαιωτικό νεύμα και ένα μικρό αλλά ζεστό χαμόγελο.
«Θέλεις να βγούμε σήμερα το βράδυ ή αύριο το βράδυ;» (θεωρώ δεδομένο ότι θα βγούμε).
«Πιο από τα δύο σενάρια προτιμάς, να με προσλάβεις με 2000€ και να δουλεύω από το σπίτι ή να με προσλάβεις με 4000€ και να έρχομαι στο γραφείο κάθε μέρα για 8 ώρες;» (χαχα.. αυτό είναι καλό παράδειγμα που, ναι, περιλαμβάνει πολλά ακόμα πράγματα, αλλά η ουσία είναι ότι θεωρώ δεδομένο ότι θα με προσλάβεις).
Όπως εξήγησα και παραπάνω, τέτοιες ερωτήσεις θα φέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα όταν το άτομο είναι ήδη θετικά προσκείμενο ως προς το γενικό πλαίσιο της ερώτησής/πρότασής μας. Αν χρησιμοποιηθεί λανθασμένα, πριν το άτομο να την έχει δεχτεί στην καρδιά και το μυαλό του, τότε μπορεί να ενοχλήσει τον συνομιλητή μας.
Επίσης, υπάρχουν και παραλλαγές αυτής της τεχνικής με 3 αντί για 2 διαθέσιμες επιλογές από «ναι», αλλά η βασική ιδέα παραμένει η ίδια σε όλες αυτές τις παραλλαγές.
Πώς θα ανταποκρινόσουν, αν είχε πληθώρα «ναι» από πολλούς ανθρώπους, αν αισθανόσουν πραγματικά πλήρης και ικανοποιημένος από τον εαυτό σου και αν δεν χρειαζόσουν την συμφωνία κανενός συγκεκριμένου ανθρώπου, επειδή προφανώς μπορείς να έχεις όση συνεργασία χρειάζεσαι από τόσους άλλους ανθρώπους;
Θα το δεχόσουν με πολύ ηρεμία, σχεδόν σα να μη σε ενδιαφέρει. Δεν θα υποτιμούσες με κάποια έκφραση το «όχι» του συνομιλητή σου, ούτε εκείνον. Απλώς θα το δεχόσουν άνετα και σχεδόν με χαμόγελο. Αυτό να κάνεις λοιπόν.
Κάποιοι άνθρωποι είναι πολύ ταλαντούχοι σε αυτό και είναι μαγικό να τους βλέπεις σε δράση. Για όλους εμάς που δεν τύχαμε αυτό το δώρο της φυσικής εξέλιξης, υπάρχει ένα μεγάλο περιθώριο βελτίωσης.
Σκέφτομαι δύο σημαντικά δεδομένα τώρα:
Ο καλύτερος τρόπος για να το κάνουμε αυτό είναι το ειλικρινές χαμόγελο.
Την πρώτη-πρώτη στιγμή που γνωρίζεσαι με κάποιον, κάνε μια παύση (για να δώσεις βαρύτητα) και πρόσφερε χωρίς βιασύνη ένα πραγματικό και ειλικρινές χαμόγελο.
Αν καταφέρεις να το κάνεις αυτό, τότε θα έχεις κερδίσει πάρα πολύ δρόμο! Σε 1 δευτερόλεπτο θα τον έχεις κάνει να σε συμπαθήσει. Σε 1 δευτερόλεπτο θα τον έχεις κάνει να είναι πιο συνεργάσιμος, πιο ανοιχτός και πολύ πιθανόν να σε θεωρεί έξυπνο και έμπιστο άτομο!
Εκείνος που δεν σε ξέρει, δεν έχει κάποια προδιάθεση προς εσένα… η επιλογή του χαμόγελου ως πρώτη ενέργεια σου δίνει το καλύτερο υλικό για το ξεκίνημα αυτής της νέας ανθρώπινης σχέσης. Τι καλύτερο ως θεμέλιο μιας σχέσης από την ειλικρίνεια, τη γνήσια χαρά και ένα ζεστό καλωσόρισμα;!
Κάποιοι δυσκολεύονται να χαμογελάσουν, κάποιοι να το κάνουν ειλικρινώς. Ευτυχώς οι περισσότεροι είναι ικανοί να το κάνουν σχετικά εύκολα. Για αυτούς όμως που το βρίσκουν δύσκολο, είναι συνήθως θέμα «θεώρησης» και μπορεί να διορθωθεί με την κατάλληλη εξάσκηση, την κατάλληλη και διεισδυτική συζήτηση και τίμια προσπάθεια εκ μέρους τους.
Είναι ΑΠΟ ΤΑ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΑ ΟΠΛΑ που έχουμε.
Είναι ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ!
Έχει ΑΜΕΣΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ…
Θες και άλλους λόγους για να ξεκινήσεις «να χαμογελάς και στις πέτρες»;;!!! (όπως έλεγε ένας γνωστός μου πριν κάποια χρόνια)
Στην πορεία θέλουμε να διατηρούμε το ενδιαφέρον και το ηθικό των ανθρώπων υψηλό. Είναι γνωστό ότι, το να επαινείς τους ανθρώπους, βοηθάει προς αυτή την κατεύθυνση, όμως πολλοί από μας δεν το κάνουμε αρκετά σωστά.
Εκείνος που δεν συνηθίζει να επαινεί, έχει την τάση να κατευθύνει τον έπαινο προς το «είμαι» του ατόμου. Πάει και λέει «είσαι πολύ καλός άνθρωπος» ή «είσαι πολύ καλός στη δουλειά σου».
Βλέπετε, αυτό είναι αρκετά γενικό και δεν έχει ουσιαστικό αντίκτυπο σε αυτόν που το ακούει. Αν θέλουμε να πετυχαίνουμε εξαιρετικά αποτελέσματα, πρέπει να είμαστε «συγκεκριμένοι» και να εστιάζουμε σε συγκεκριμένες ενέργειες, δηλαδή σε αυτό που «κάνει» το άτομο και όχι σε αυτό που γενικά «είναι».
Να λέμε για παράδειγμα «αυτό που έκανες σήμερα το πρωί με τον τάδε πελάτη ήταν εκπληκτικό, μπράβο σου» ή «Ξέρεις Μαρία, συμπεριφέρεσαι πάρα πολύ καλά στον Γιώργο τις τελευταίες 3 μέρες».
Αυτές οι φράσεις είναι συγκεκριμένες. Περιγράφουν με ακρίβεια αυτό το οποίο έχουμε παρατηρήσει. Αυτές οι φράσεις δείχνουν ότι προσέχουμε το άλλο άτομο, ότι «αναγνωρίζουμε» την αξία που δημιουργεί, την προσπάθεια που έχει κάνει και τα καλά αποτελέσματα που έχει προσφέρει.
Για αυτά τα πράγματα θέλει και ο άλλος να αναγνωριστεί, όχι για μια θολή και γενικευμένη εικόνα του ποιος είναι. Άλλωστε, μόνο μια μικρή μειοψηφία σε όλο τον κόσμο, δεν θα δεχτεί ότι κάποιος άλλος τους γνωρίζει πραγματικά… Για αυτό και για πολλούς ακόμα λόγους, οι έπαινοι είναι καλύτερο να αφορούν συγκεκριμένες ενέργειες και αποτελέσματα.
Να μια άσκηση που δίνω σε πολλούς ανθρώπους που συνεργάζομαι, ειδικά σε όσους βρίσκονται σε κάποια υπεύθυνη θέση (εκτελεστικός υπάλληλος, διευθυντής ή επιχειρηματίας) αλλά και σε γονείς που θέλουν να βελτιώσουν τη σχέση τους με τα παιδιά τους ή συντρόφους που θέλουν να αναζωογονήσουν τη σχέση τους:
Για μια βδομάδα, σε κάθε συναναστροφή σου με οποιονδήποτε, δώσε μια «αναγνώριση» για κάτι θετικό/αξιόλογο που κάνει ή έκανε.
Μην πεις ψέματα.
Μην πεις κάτι που δεν πιστεύεις.
Μην επαινέσεις την προσπάθεια και επικρίνεις το αποτέλεσμα. Αν θέλεις να μιλήσεις για αυτή του την προσπάθεια τότε απλώς αναγνώρισε ότι προσπάθησε «με όλες τους τις δυνάμεις» ή «πραγματικά σκληρά» ή ότι άλλο σου είναι αληθινό εσένα.
So…
Αναγνώρισε στους ανθρώπους τις πράξεις που έχουν αξία και τα καλά αποτελέσματα τους.
Θα σε σέβονται, θα σε εκτιμούν και θα σε ακούν περισσότερο αν το κάνεις αυτό.
Στη μία πλευρά του νομίσματος έχουμε τη σωστή αναγνώριση των πράξεων και των καλών αποτελεσμάτων των άλλων.
Στην άλλη πλευρά έχουμε το σωστό τρόπο να κάνουμε μια παρατήρηση και/ή να διορθώνουμε τον άλλον, σε κάποια ενέργεια ή σε σχέση με κάποιο αποτέλεσμα.
Υπάρχουν κάποιοι κανόνες και για αυτό. Ας τους εξετάσουμε:
Α) Ποτέ μην κάνεις παρατήρηση σε κάποιον μπροστά σε άλλους, πάντοτε ιδιωτικά.
Αν θες πραγματικά κάποιος να σε ακούσει, να πάρει σοβαρά την παρατήρησή σου, να σκεφτεί πως να διορθώσει κάτι που του λες, τότε ποτέ, ποτέ, ποτέ μην του μιλήσεις για αυτό μπροστά σε άλλους.
Πάρε τον παραπέρα ή σε κάποιο άλλο δωμάτιο, κλείσε την πόρτα και ακόμα, αν χρειαστεί να φωνάξεις, φρόντισε να είσαι βέβαιος ότι δε σε ακούσει κανένας.
Αν το άτομο αισθανθεί ότι εκτίθεται μπροστά στους άλλους (ειδικά αν οι άλλοι είναι η ομάδα στην οποία ανήκει), έχεις στρώσει τον δρόμο για να φύγει πολύ σύντομα.
Β) Ποτέ μην μειώσεις το άτομο, πάντοτε κρίνε μια μεμονωμένη ενέργεια.
Όταν «τα αίματα ανάβουν» οι άνθρωποι έχουν την τάση να επιτίθονται ο ένας στον άλλον. Μην πέσεις ποτέ σε αυτή την παγίδα. Είναι κανόνας, μην συζητάς ποτέ για το «είμαι» του άλλου. Μην χαρακτηρίζεις το άτομο. Μην του προσδίδεις επίθετα «καλός», «κακός», «άχρηστος», έτσι ή αλλιώς…
Πάντοτε να μιλάς για μια συγκεκριμένη ενέργεια. Να επικρίνεις, όσο σκληρά πιστεύεις ότι είναι απαραίτητο, την ενέργεια, όχι το άτομο. Να εξηγείς γιατί η ενέργεια είναι λάθος, γιατί το αποτέλεσμα προκαλεί ζημιά, κ.λπ..
Γ) Όπου είναι εφικτό, πρότεινε λύση, το κατάλληλο υλικό ή μέθοδο διόρθωσης.
Ακόμα και αν οι άλλοι είναι υφιστάμενοί σου, δε θα τα πας πολύ καλά αν τριγυρνάς και επικρίνεις τον κόσμο. Στον αντίποδα, θα κάνεις εξαιρετική δουλειά αν και εφόσον, όσο συχνότερα είναι εφικτό, προσφέρεις μια ιδέα ή τα μέσα για να διορθώσει το άτομο αυτό που έχει κάνει.
Συνήθως, σε επαγγελματικό επίπεδο, προσπαθούμε να διορθώσουμε το κακό αποτέλεσμα που έχει ήδη γίνει και να εκπαιδεύσουμε το άτομο κατάλληλα ώστε να μην ξανακάνει παρόμοιο λάθος.
Σε προσωπικό επίπεδο, μπορεί το άτομο που δέχεται την επίκριση και συμφωνεί ότι έγινε κάποια ζημιά, να σκεφτεί κάποια ενέργεια που να διορθώνει ή να εξισορροπεί τη ζημιά που έγινε.
Δ) Ζήτα συνεργασία, μην διατάζεις.
Εκτός αν είσαι στρατιωτικός ή ζεις σε κάποια δικτατορία, μην διατάζεις τους ανθρώπους να διορθώσουν κάτι που έκαναν. Άσχετα από μεμονωμένα αποτελέσματα είναι ουσιαστικά και μακροπρόθεσμα μάταιο.
Έχει περάσει προ πολλού η εποχή που οι διαταγές είχαν αντίκτυπο στην κοινωνική και επαγγελματική ζωή.
Οι άνθρωποι σήμερα είναι και αισθάνονται πιο ελεύθεροι από ότι πριν 100 ή 1.000 χρόνια, επειδή διαθέτουν πολλούς εναλλακτικούς τρόπους να πετύχουν την επιβίωσή. Δεν εξαρτώνται πλέον από τον κανόνα τους «ενός»…
Δεν υπάρχει μόνο μία δουλειά στην περιοχή, δεν υπάρχει μόνο ένας εργοδότης, δεν υπάρχει κάποιο απολυταρχικό σύστημα από το οποίο δεν μπορεί να διαφοροποιηθεί, δεν υπάρχει έλλειψη επιλογών σε βαθμό που να μην αντιδράσει.
Όλοι μας θέλουμε να νιώθουμε ότι κάνουμε τις δικές μας επιλογές.
Ε) Κάνε παρατήρηση μόνο μια φορά για κάθε παράπτωμα ή κατάσταση.
Υπάρχει ένας ασυνείδητος κανόνας στο μυαλό μας: η σπανιότητα ενός στοιχείου ανεβάζει την αξία του. Το ίδιο ισχύει και για τις παρατηρήσεις.
Αν κάνουμε συνεχώς παρατηρήσεις δε θα μας ακούν. Αν κάνουμε λιγότερο και ειδικά μόνο μία φορά για κάθε περίσταση, τότε αυξάνουμε κατακόρυφα την σπουδαιότητα της, άρα και την προσοχή και την πιθανότητα συνεργασίας εκ μέρους των άλλων.
Ζ) Κλείσε την επικοινωνία πάντοτε με κατεύθυνση τη συνεργασία.
Μην μένεις στην επίκριση/παρατήρηση. Αυτό από μόνο του έτσι και αλλιώς δεν λέει κάτι και δεν δημιουργεί κάποιο αποτέλεσμα. Ζήτησε διόρθωση, συνεργασία και δράση που θα προβλέπει μελλοντικά παρόμοιες καταστάσεις.
Αφού κάνεις την παρατήρηση και προτείνεις –αν είναι εφικτό- κάποια λύση/διόρθωση, αμέσως μετά κλείσε με κάτι του τύπου, «Λοιπόν, νομίζω πως το λύσαμε. Ξέρουμε τι έγινε και έχουμε βρει μια κατάλληλη λύση, ας το κάνουμε να συμβεί τώρα!»…
Εύχομαι να μεταδίδω ικανοποιητικά το ύφος που πρέπει να έχουμε στο κλείσιμο μιας τέτοια επικοινωνίας.
Αναγνώριση της προσπάθειας και των αποτελεσμάτων δεν πετυχαίνουμε μόνο με τον έπαινο αλλά και με τη μαγική λέξη «ευχαριστώ». Αυτό αποτελεί κατάλληλη επιλογή όταν τα αποτελέσματα της ενέργειας του άλλου ατόμου ωφελούν και εμάς κάπως.
Οι κανόνες για να πετύχουμε τα μέγιστα δυνατά αποτελέσματα όταν λέμε «ευχαριστώ» είναι οι εξής:
Α) Να είσαι ειλικρινής
Μην λες ευχαριστώ για κάτι που δεν αισθάνεσαι ευγνώμων ή χαρούμενος. Είναι από δύσκολο ως αδύνατο να κρύψεις ένα ανειλικρινές ευχαριστώ.
Β) Όταν λες «ευχαριστώ» να λες και το όνομα του ατόμου.
Μην του λες «Σε ευχαριστώ πολύ» απλώς. Καλύτερα πες του, «Σε ευχαριστώ πολύ Κωνσταντίνα» ή «Λάμπρο, σε ευχαριστώ πάρα πολύ».
Γ) Κοίτα στα μάτια αυτόν που ευχαριστείς
Έχουμε συζητήσει νωρίτερα εκτενώς γιατί το να κοιτάμε στα μάτια τον άλλον προσθέτει πολλούς πόντους σε μας.
Δ) Πες καθαρά, περιεκτικά και συγκεκριμένα γιατί λες «ευχαριστώ»
Μην λες «Σε ευχαριστώ Κώστα» απλώς. Καλύτερα πες, «Σε ευχαριστώ Κώστα που έκανες αυτό και εκείνο και συνέβη τελικά αυτό και το άλλο… αυτό βοήθησε πολύ τον…».
Ως κανόνα πρέπει να αποφεύγουμε τις γενικότητες στην διαπροσωπική επικοινωνία. Οι άνθρωποι είναι άτομα, είναι ο καθένας ξεχωριστός μέσα στο πλήθος και κάθε εμπειρία πρέπει να λαμβάνει την αξία του να είναι «ξεχωριστή» όταν μιλάμε για αυτήν, είτε είναι θετική είτε όχι.
Ε) Διεύρυνε τους λόγους για τους οποίους ευχαριστείς τους άλλους.
Αυτό το σημείο είναι λιγάκι πιο πολύπλοκο και πολυεπίπεδο από τα άλλα 4 σημεία παραπάνω. Για να μπορέσουμε να κάνουμε αυτό με ειλικρίνεια, πρέπει να διευρύνουμε την κατανόησή μας για την ανθρώπινη φύση.
Παράδειγμα:
Είμαι εργοδότης και ο υπάλληλος μου έρχεται σήμερα και κάνει την βάρδια του. Συνήθως δεν του λέω κάτι για αυτό. Θεωρώ αυτονόητο ότι θα έρθει, κατά μία έννοια ότι θα το κάνει υποχρεωτικά.
Η αλήθεια όμως είναι ότι κανένας και τίποτα δεν τον υποχρεώνει. Εκείνος επιλέγει το πρωί να σηκωθεί και να έρθει. Εκείνος επιλέγει να μην φύγει οποιαδήποτε στιγμή πριν τελειώσει η βάρδια του.
Αν αναγνωρίσω αυτά τα γεγονότα, τότε δεν μπορώ να μην τον ευχαριστήσω με ειλικρίνεια και σεβασμό.
Το ίδιο συμβαίνει με δεκάδες άλλα «μικρά» πράγματα που συχνά προσπερνάμε χωρίς να προσέχουμε.
Για να βελτιώσουμε την ικανότητά μας να αναγνωρίζουμε αυτές τις περιπτώσεις, υπάρχουν δύο πράγματα που μπορούμε να κάνουμε:
Ένα από τα πράγματα που εκτιμούμε πολύ στους άλλους, είναι το πώς μας κάνουν να νιώθουμε. Πολλά από τα δεδομένα που αναφερθήκαμε επηρεάζουν σημαντικά τη συναισθηματική διάθεση του συνομιλητή μας.
Κάτι ακόμα που παίζει σημαντικό ρόλο σε αυτή την προσπάθεια, είναι η ικανότητα να παραμένουμε σχετικά ήρεμοι, άσχετα με το τι ακούμε, τι βλέπουμε και τι συμβαίνει.
Η ψυχραιμία, ειδικά σε δύσκολες καταστάσεις, υποδηλώνει ψυχική και συναισθηματική ωρίμανση, σημαίνει ότι έχουμε δουλέψει τον εαυτό μας και ότι μπορούμε να έχουμε σχετικό έλεγχο στις αντιδράσεις μας.
Για αυτό το λόγο μπορούμε να συγκρατήσουμε αυθόρμητες ακραίες συναισθηματικές αλλαγές ή εκρήξεις, πράγμα που μας καθιστά περισσότερο ασφαλείς για τους άλλους. Η προβλεψιμότητα της συναισθηματικής διάθεσης του άλλου ανθρώπου είναι ασφάλεια!
Σχόλιο: Η αίσθηση της βαρεμάρας, της μονοτονίας και όλα τα συναφή δεν πηγάζουν από το γεγονός ότι κάποιος είναι σε μεγάλο βαθμό συναισθηματικά προβλέψιμος. Αυτή η ιδέα προέρχεται από άτομα που τα ίδια είναι συναισθηματικά ανώριμα και επιτίθονται σε εκείνον που έχει μεγαλύτερο αυτοέλεγχο και ξέρει τον εαυτό του, ώστε μέσω της υποτίμησης αυτής της ικανότητας να τον αναστατώσουν και να τον κατεβάσουν στον δικό τους ψυχοσυναισθηματικό σημείο πραγματικότητας.
Όλοι θα εκτιμήσουν κάποιον που παραμένει σχετικά ήρεμος και σχεδόν όλοι θα τον εμπιστευτούν ευκολότερα σε οποιαδήποτε μορφή σχέσης (επαγγελματική, κοινωνική ή προσωπική).
Δεν έχει σημασία αν αυτό που θα πεις είναι αλήθεια, όταν μιλάς επαινετικά για τον εαυτό σου στους άλλους δημιουργείς μια αίσθηση αποστροφής προς το πρόσωπό σου, αυτόματα, ασυναίσθητα και σχεδόν μόνιμα… Γιατί να το κάνεις αυτό;
Άσε τις πράξεις σου να δείξουν την αξία σου. Άσε τους άλλους να πουν για την αξία. Κάνε «μάρκετινγκ» για να δείξεις την αξία σου, αλλά ποτέ μη μιλάς εσύ για τον εαυτό σου επαινετικά.
Αυτό δεν σημαίνει να μην παρουσιάζεις ότι έχεις κάνει ή μάθει ή έχεις καταφέρει ως τώρα. Απλώς, όταν παρουσιάσεις αυτά τα πράγματα διατήρησε μια ουδέτερη στάση, μην δείξεις με τον τόνο της φωνής σου ή τις λέξεις που θα χρησιμοποιήσεις ότι τα θεωρείς «φοβερά» ή ακόμα χειρότερα ότι θεωρείς τον εαυτό σου «φοβερό»…
Έχω δει πετυχημένους διευθυντές πωλήσεων, επιχειρηματίες και υπεύθυνους δημοσίων σχέσεων να κάνουν αυτό το τόσο θεμελιώδες λάθος ξανά και ξανά… και μετά από μερικά χρόνια να αναρωτιούνται γιατί είναι μόνοι στη ζωή, ενώ ταυτόχρονα είναι πετυχημένοι επαγγελματικά με πολλές αλλά καθαρά κερδοσκοπικές σχέσεις συνεργασίας και μόνο…
Δεν γίνεται να περιμένεις οι άνθρωποι να σε σεβαστούν πραγματικά όταν τριγυρνάς και λες πόσο «γαμ@..ος» είσαι (συνήθως με πιο κομψό αλλά όχι διακριτικό τρόπο).
Ας υποθέσουμε ότι έχεις μόνο μια βδομάδα για να βελτιώσεις τις ικανότητες σου (εξαιτίας κάποιας πολύ ιδιαίτερης συνθήκης) και πρέπει να συγκεντρωθείς σε ένα σύντομο αλλά ταυτόχρονα περιεκτικό υλικό…
Σε μια προσπάθεια να συνοψίσω την ουσία και τα σημαντικότερα σημεία όλων των εργαλείων για να είμαστε πιο Επιδέξιοι με τους Ανθρώπους.
Οι πληροφορίες που βρίσκονται σε αυτό το κείμενο μπορούν να γεμίσουν ένα τριήμερο σεμινάριο 24 ωρών και να μην είναι και πάλι αρκετός ο χρόνος. Αν αποφασίσετε να εξασκηθείτε σε αυτό το υλικό, θα χρειαστείτε κατά μέσω όρο 12 μήνες εντατικής καθημερινής και εστιασμένης προσπάθειας για να κατακτήσετε ένα καλό επίπεδο σε κάθε ένα από τα σημεία στα οποία αναφέρομαι.
Χρειάζεται χρόνο για να τα εφαρμόσετε σωστά και αρκετό καιρό για το κάθε ένα σημείο, να το παρατηρήσουν και να το νιώσουν οι άνθρωποι με τους οποίους μιλάτε και να φτάσουν να δείξουν ότι το αναγνωρίζουν και να τους δείτε πιο συνεργατικούς, πιο φιλικούς και περισσότερο υποστηρικτικούς.
Ο χρόνος που χρειάζεται προφανώς ποικίλει ανάλογα με την ηλικία, το φύλο (ναι οι γυναίκες λόγο γενετικών προικισμάτων έχουν πλεονέκτημα), τις ανάγκες, το περιβάλλον, την ποσότητα έκθεσης, τους στόχους του ατόμου, την ταχύτητα αντίληψης καθώς και το γενικότερο γονιδιακό προίκισμα κοινωνικής ευφυΐας.
Κλείνοντας, θα ήθελα να σας ξαναπώ αυτό που είπα στην αρχή-αρχή.
«Η επιδεξιότητα με τους ανθρώπους είναι η καλύτερα αμειβόμενη ικανότητα μεταξύ όλων των άλλων».
Και αυτό είναι γεγονός.
