Menu
Η συνειδητοποίηση της αληθινής διδασκαλίας μπορεί να συμβεί οπουδήποτε, οποιαδήποτε στιγμή, μέσα από οποιαδήποτε μορφή ζωής… αφού η ουσία της διδασκαλίας είναι «η παροδικότητα όλων των φαινομένων».
Υπό αυτό το πρίσμα, ποτέ δεν μπορούμε να αριστεύσουμε στη ζωή ή τον θάνατο με τον τρόπο που μπορούμε να κάνουμε με ένα μουσικό όργανο. Ο θάνατος είναι το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο. Ο καθένας μπορεί να το κάνει. Η ζωή είναι το δυσκολότερο. Δεν υπάρχει αριστεία στη ζωή, μόνο καθαρή αντίληψη για τη ζωή που καθένας μας ήδη ζει.
Όταν διαβάζουμε παλιές ιστορίες από μεγάλους δασκάλους που είχαν εκπληκτικές εμπειρίες φώτισης, ίσως καταλήξουμε στο λυπηρό συμπέρασμα ότι μόνο ελάχιστοι άνθρωποι από κάθε γενιά είναι ικανοί για να πετύχουν κάτι τέτοιο.
Διαβάζουμε ιστορίες εκπληκτικής προσπάθειας και απαράμιλλης αφοσίωσης, όπως εκείνου του δεύτερου ακόλουθου, που έκοψε το χέρι του προκειμένου να αποδείξει την αποφασιστικότητά του να συνειδητοποιήσει τη διδασκαλία και τον δρόμο!
Η εκπληκτική φύση αυτών των ιστοριών φαίνεται να δημιουργεί ένα απύθμενο κενό ανάμεσα σε εκείνους τους «ήρωες» και σε εμάς.
Χρειάζονται στ’ αλήθεια όλα αυτά για να απαλλαχθούμε από την οδύνη; Αν αυτό ισχύει, η «θεραπεία» ακούγεται τουλάχιστον τόσο οδυνηρή όσο και η ίδια η «αρρώστια» από την οποία προσπαθούμε να απαλλαγούμε.
Αυτό με το οποίο παλεύουμε εν τέλει, είναι το γεγονός που κάθε άνθρωπος πρέπει να αντιμετωπίσει, την «θνητότητα» της ζωής. Είναι οξύμωρο το πόσο σπάνιο και δύσκολο είναι να κατανοήσουμε (και να αποδεχτούμε με φυσικότητα) τον θάνατο, που είναι κοινός και αναπόφευκτος για όλους μας.
Φανταστείτε ένα εναλλακτικό σύμπαν, όπου η φωτιά που μας καίει (η οδύνη) σβήνει μόνο με διαμάντια, που είναι τόσο σπάνια όσο και σε αυτό το σύμπαν. Το νερό από την άλλη, που είναι κοινό και βρίσκετε σε αφθονία όπως και εδώ, δεν μπορεί να σβήσει αυτή την φωτιά που κουβαλάμε μέσα μας.
Μόνο λίγοι άνθρωποι βρίσκουν τρόπο να λαξεύσουν την πέτρα και να βγάλουν τα πολύτιμα διαμάντια που όλοι έχουμε τόσο ανάγκη για την ασφάλεια μας.
Αν η οδύνη που πηγάζει από την βαθιά και υποσυνείδητη αγωνία για τον θάνατο είναι η φωτιά που μας καίει από μέσα, χρειάζεται πράγματι κάτι τόσο σπάνιο όπως ένα διαμάντι για να την σβήσει και να λυτρωθούμε;
Ή μήπως τελικά η σωτηρία βρίσκεται σε κάτι απλό όπως το νερό… που όλοι μπορούν να βρουν αρκεί, να ξέρουν που να ψάξουν.
Δεν πιστεύω ότι ζούμε σε κάποιο παράλληλο πνευματικό σύμπαν όπως αυτό που περιέγραψα παραπάνω. Η ζωή και ο θάνατος δεν είναι πυρηνική φυσική… Μπορούμε όλοι να τα κατανοήσουμε, επειδή όλοι μας μπορούμε και πρέπει να τα βιώσουμε.
Όταν ασκούμαστε στον διαλογισμό ή κάνουμε θεραπεία, αυτό που τελικά κάνουμε είναι ότι προσπαθούμε να διαχειριστούμε την παροδικότητα όλων όσων βιώνουμε, που καταλήγει υποχρεωτικά και αναπόφευκτα στη «θνητότητα» μας.
Στην αρχή, θα προσπαθήσουμε να την αρνηθούμε, να την ελέγξουμε ή να την αποφύγουμε. Τελικώς όμως, αν παραμείνουμε συναισθηματικά ειλικρινείς και σε διανοητική εγρήγορση (ενσυνείδητοι), παρά την αποτυχία όλων των «μυστικών» και «ιερών» πρακτικών που δοκιμάζουμε, ίσως ανακαλύψουμε την αληθινή απόλαυση που στην πραγματικότητα είναι η ζωή.
Η ζωή είναι ένα υπέρoxο, φευγαλέο «ως έχει» που δεν γίνεται να απομονώσουμε ή να ελέγξουμε!
Μπορεί να ταραχθούμε με αυτή την διαπίστωση και να ευχόμαστε με όλη μας την καρδιά να μην ισχύει, αλλά στο τέλος όλοι μας είμαστε ικανοί να αντικρίσουμε την αλήθεια.
Αν πιστεύουμε ότι η ικανότητα να συνειδητοποιήσουμε αυτή την αλήθεια είναι τόσο σπάνια όσο και τα διαμάντια, σημαίνει ότι δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι να δούμε αυτό που βρίσκεται μπροστά μας (αυτό που υπάρχει εδώ).
Όταν βιώσουμε μια τέτοια συνειδητοποίηση ανακαλύπτουμε ότι όλες οι εκδηλώσεις και τα φαινόμενα είναι σαν «διαμάντια»… Όλα αποκαλύπτουν άμεσα και ευθέως την μία και μοναδική αλήθεια για τη ζωή.
Το ότι έχουμε ακόμα την ιδέα ότι πρέπει να υπάρχει ένα μυστικό, που αν βρούμε θα καταφέρουμε να αποδράσουμε από την πραγματικότητα, οφείλεται μόνον επειδή προσπαθούμε να αποδράσουμε από την αλήθεια.
Όμως, δεν υπάρχει κανένα μυστικό και δεν υπάρχει δρόμος προς τα έξω.
Η γνώση που πηγάζει από την μακρόχρονη και αφοσιωμένη εργασία προς αυτόν τον στόχο, είναι τελικά ότι δεν υπάρχει καμία γνώση για να κερδηθεί (με την προϋπόθεση ότι ο όρος «γνώση» περιγράφει κάτι που μπορούμε να μάθουμε, κάτι που δεν ξέραμε πριν και κάτι που μας βοηθάει να γίνουμε καλύτεροι).
Όταν o Ντόγκεν (γιαπωνέζος συγγραφέας και ασκητής του Ζεν που έζησε μεταξύ 1200-1253) γύρισε από το ταξίδι μύησης στην Κίνα λέγεται ότι είπε αυτά τα λόγια:
«Έμαθα ότι τα μάτια μου είναι οριζόντια και η μύτη μου κάθετα»
Όλοι το γνωρίζουν αυτό… όλοι όμως αισθάνονται ότι υπάρχει κάτι περισσότερο για να γίνει γνωστό.. κάτι κρυφό και άγνωστο, κάτι που θα αποκαλυφθεί μόνο σε όσους είναι «εκλεκτοί».
Μόνο μετά από χρόνια αναζήτησης ανακαλύπτουμε ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο να βρεθεί στ’ αλήθεια.
Μας ανακουφίζει αυτή η συνειδητοποίηση ή μας απογοητεύει;
Τελικά… υπάρχει κάποιο κέρδος για όλη αυτή την εξάσκηση και την αφοσίωση;
Στο τέλος κατανοούμε ότι ο πόνος που βιώνουμε δεν είναι σημάδι ότι έχουμε κάποιο πρόβλημα, ή ότι κάτι δεν πάει καλά με μας… δεν είναι κάτι που πρέπει να διορθώσουμε, αλλά μονάχα μια απόδειξη ότι είμαστε ζωντανοί.
Δεν έχουμε κάποιο πρόβλημα και δεν χρειάζεται να διορθώσουμε κάτι. Στην ουσία, τα πάντα είναι ίδια όπως την μέρα που ήρθαμε στον κόσμο.
Ο μυημένος δεν χρειάζεται καμία επιχειρηματολογία. Αυτός που χρειάζεται επιχειρηματολογία, μπορεί να κατανοήσει αλλά δεν μπορεί ακόμα να νιώσει.
–
Με αγάπη, Νάσος
