Menu
Θυμήσου τον εαυτό σου όταν ήσουν παιδί. Δεν σκεφτόσουν γιατί πρέπει να μάθεις κουτσό ή ποδόσφαιρο ή τους κανόνες του κρυφτού… απλά συμμετείχες χωρίς δεύτερη σκέψη!
Έφτανες στην παραλία, έβγαζες τις παντόφλες σου (ποτέ δεν φορούσες παπούτσια για να πας παραλία τότε) και βουτούσες αμέσως. Ξεχνιόσουν μέσα στο νερό, δε σε ένοιαζε πόση ώρα θα κάτσεις. Δε σε ένοιαζε αν θα κουραστείς, αν θα πεινάσεις, απλά το έκανες.
Φυσικά ήσουν παιδί. Δεν είχες ευθύνες και δεν σε άγχωνε το βάρος των υποχρεώσεων. Δεν υποστηρίζω ότι τα παιδιά «ξέρουν κάποια μυστική αλήθεια που οι μεγάλοι την ξεχνάνε».. Ρομαντικό, αλλά ανυπόστατο.
Κανείς δεν σου είπε τι να κάνεις, απλώς «ήθελες» και «έκανες» χωρίς να το σκέφτεσαι πάρα πολύ. Είχες περιέργεια, είχες ενδιαφέρον να γνωρίζεις τον κόσμο, ένιωθες ενθουσιασμό και απόλαυση με το να συμμετέχεις και να εξερευνάς καταστάσεις και πράγματα… και αυτά τα χαρακτηριστικά ήταν που σε έκαναν στην πραγματικότητα ευτυχισμένο!
Δεν ένιωθες άσχημα γιατί εξερευνούσες. Δεν ένιωθες ενοχή ή φόβο… δεν υπολόγιζες και πολύ αν αποτύχεις ή αν δεν τα καταφέρεις… είχες μια ανεμελιά που μεγαλώνοντας χάνεται και σκιάζεται από μια ανησυχία για την επιβίωση και το μέλλον.
Από τότε που άρχισα δημόσια να κάνω τη δουλειά του coach, λαμβάνω σχεδόν καθημερινά μηνύματα που με ρωτάνε το ίδιο πράγμα, «Νάσο, πώς θα ανακαλύψω το πάθος μου;!».
Τα περισσότερα άτομα υπονοούν ότι μπορώ να τους δώσω μια γραπτή απάντηση και να λύσουν αυτό το μυστήριο μέσα σε μια στιγμή. Κάποιοι σκέφτονται ότι μια συνεδρία είναι η μαγική λύση. Συνήθως μου ζητάνε να «τους αναλύσω» και να τους πω τι πρέπει να κάνουν…
Δεν δουλεύει έτσι η ζωή!
Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνεις.
Κανένας δεν μπορεί να έρθει και να σου πει τι πρέπει να κάνεις.
Κανένας δεν μπορεί, ούτε και θα έπρεπε, να σου πει τι δρόμο να ακολουθήσεις στη ζωή σου.
Αν το coaching ήταν κάτι τέτοιο, τότε δε θα διαφέραμε σε τίποτα από μια θρησκεία, ή μια κλειστή ομάδα με συγκεκριμένες γραμμές και οδηγίες χρήσης. Θα σας έβγαζα ένα πρόγραμμα με αρχές, αρκετά στενό να αισθάνεστε «ασφαλείς», «μέσα στην ομάδα», «σωστοί»… αλλά η ζωή δεν είναι αληθινή μέσα σε τέτοια πλαίσια…
Το πάθος σας δεν θα σας αποκαλυφθεί με το να σκέφτεστε.
Το ξαναλέω.
Το πάθος σας δεν θα σας αποκαλυφθεί με το να σκέφτεστε.
Ξεχάστε τη σκέψη και μπείτε σε δράση.
Νομίζω ότι η ασθένεια του σύγχρονου ανθρώπου είναι η υπερβολική σκέψη πάνω σε κάτι, χωρίς παράλληλα να δρα προς εκείνη την κατεύθυνση. Φυσικά και θα σκεφτείτε και θα σχεδιάσετε τον δρόμο σας, αλλά αν η σκέψη και ο σχεδιασμός υπερβαίνει το 50% του χρόνου που επενδύετε σε κάτι, τότε θα συμβεί ακριβώς αυτό που γράφουν πολλοί στα μηνύματα.
«Δε θα γνωρίζετε»
Αν ρωτήσετε τους ανθρώπους που κάνουν το «πάθος τους» επάγγελμα/ζωή, «πότε κατάλαβες ότι αυτό ήταν το πάθος σου;», θα σου απαντήσουν το ίδιο πράγμα, «το κατάλαβα αφού το έκανα».
Αυτό ισχύει ακόμα και για την περίπτωση του τύπου που λέει «το ήξερα από πάντα», όπου αν ρωτήσουμε περισσότερες λεπτομέρειες ανακαλύπτουμε ότι κάπως, κάπου το είχε κάνει/δοκιμάσει.
Συνηθίζω να λέω πάντα:
«Η Ανώτερη Μορφή Σκέψης είναι η Δράση»
Η δράση είναι η απάντηση στα περισσότερα προβλήματα, επειδή όταν «κάνουμε κάτι» συμβαίνει μια αλλαγή. Από την αλλαγή μαθαίνουμε, αξιολογούμε, κατανοούμε.
Όπως ήταν τα πράγματα πριν, αν δεν μπορούμε να ξέρουμε, αν δεν μπορούμε να λύσουμε μια κατάσταση ή αν δεν μπορούμε να απαντήσουμε σε ένα ερώτημα, τότε γιατί πιστεύουμε ότι με περισσότερη σκέψη θα τα καταφέρουμε;
Δράση σημαίνει επικοινωνία. Επικοινωνία σημαίνει ότι συμμετέχω, δίνω και παίρνω, δοκιμάζω και μαθαίνω. Αποκτάω εμπειρία και συγκεντρώνω δεδομένα. Έτσι αλλάζουν οι σκέψεις μου, έτσι αλλάζουν τα θέλω μου, έτσι εξελίσσομαι!
Ας γυρίσω όμως πίσω στο θέμα «ποιο είναι το πάθος μου;»…
Κάθε μέρα είσαι ξύπνιος περίπου 16 ώρες. Τι κυριαρχεί στο νου σου, πέρα από τις στιγμές που σκέφτεσαι κάτι πολύ συγκεκριμένο όπως το να πάρεις τα κλειδιά ή το αντικείμενο της εργασίας σου;
Τι κυριαρχεί στις αναζητήσεις σου στο ίντερνετ;
Τι κυριαρχεί στα βίντεο στο YouTube;
Τι διαβάζεις περισσότερο;
Που επενδύεις τελικά τον περισσότερο χρόνο της ζωής σου;
Πάρε ένα λεπτό και σκέψου το. Απάντησε με ειλικρίνεια στον εαυτό σου.
Αυτό που κυριαρχεί στον χρόνο σου είναι το πάθος σου.
…
…
…
Ντρέπεσαι για αυτό;
Νιώθεις ότι δεν αξίζει;
Νιώθεις ότι δεν είναι το καλύτερο πράγμα που θα έπρεπε να κάνεις;
Είσαι σε «σύγκρουση» με αυτό που είναι το πραγματικό σου πάθος σήμερα;
…
…
…
Τότε το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν ξέρεις. Πάντα ξέρεις, είναι μπροστά σου όλη μέρα! Πάντα το κουβαλάς μαζί σου. Δεν ξέρουμε μόνον, όταν δεν είμαστε σε επαφή με κάτι (φυσικά αυτό δεν ισχύει εδώ) ή όταν δε θέλουμε να το «αντικρύσουμε»… Αυτό συμβαίνει με τους περισσότερους.
Αυτό δεν είναι πρόβλημα γνώσης λοιπόν, αλλά πρόβλημα προσωπικής ακεραιότητας (εντιμότητας προς τον εαυτό μας). Ξέρεις, ξέρω, ξέρουμε…
Αλλά το να «βλέπεις» αυτό που ξέρεις, απαιτεί μετά να κάνεις κάτι για αυτό. Απαιτεί να αναλάβεις την ευθύνη αυτού που ξέρεις! Να το αλλάξεις ή να το ενισχύσεις. Να κάνεις κάτι με/για αυτό.
Η γνώση προκαλεί αίσθημα ευθύνης, για αυτό πολλοί άνθρωποι ‘’δεν ξέρουν’’. Θέλουν να τους δώσει την απάντηση κάποιος άλλος (ακόμα καλύτερα να τους δώσει ένα σύστημα σκέψης), ώστε να εξακολουθούν ‘’να μην ξέρουν’’.
Εγώ λατρεύω τη δουλειά μου. Το ξέρεις αυτό… το θεωρείς δεδομένο.
Ισχύει σε μεγάλο βαθμό, αλλά όχι όπως νομίζεις.
Δεν μου αρέσει να ασχολούμαι με τα λογιστικά της επιχείρησης.
Δεν μου αρέσει να ασχολούμαι με το μάρκετινγκ για να φτάσει η φωνή και ο λόγος μου σε νέους ανθρώπους.
Δεν μου αρέσει να ασχολούμαι με δεκάδες τεχνικά μικροθέματα για να μπορώ να κάνω αυτά που κάνω.
Θα ήθελα μόνο να κάνω συνεδρίες, με τον τρόπο που φαντάζομαι, όπως τις φαντάζομαι, σε έναν υπέροχο κήπο σε μια βίλα στην Κηφισιά…
Το κάνω;
Πολύ σπάνια.
Η απόλαυσή μου όμως είναι, όταν βλέπω κάποιον άνθρωπο να ελευθερώνεται από ένα πρόβλημα που είχε για χρόνια… όταν βλέπω κάποιον να ξαναβγαίνει στο φως και να ξέρω ότι έχω βοηθήσει… όταν βλέπω κάποιον να πετυχαίνει ένα του όνειρο!
Αυτά τα πράγματα είναι η πραγματική ανταμοιβή… φυσικά και το να βγάζω το ψωμί μου, αλλά αυτό δεν είναι που με κάνει «ευτυχισμένο» ή «παθιασμένο».
Πολλοί άνθρωποι φαντάζονται ότι αν βρουν το πάθος τους όλα τα μέρη της «δουλειάς» θα είναι εύκολα. Για όλα θα έχουν όρεξη να σηκωθούν στις 7 το πρωί και να δουλέψουν μέχρι το βράδυ… για όλα θα νιώθουν όρεξη και ενέργεια…
Μπα.
Αυτό είναι ψέματα. Ξέρω έναν πολύ επιτυχημένο επιχειρηματία, που όλη τη μέρα στις δουλειές του «γκρινιάζει» ότι όλο δουλεύει και κάνει άχρηστα πράγματα.
Μπορεί να κάτσει, έχει τα λεφτά και τις επιχειρήσεις να «αράξει», αλλά δε το κάνει. Γιατί;
Επειδή αν το κάνει θα γίνει δυστυχισμένος. Η ευτυχία του είναι να βγάζει λεφτά! Να στήνει νέες επιχειρήσεις και αυτό του δίνει νόημα και ικανοποίηση. Πολλά πράγματα δεν του αρέσουν στην δουλειά του, αλλά συνολικά τελικά το απολαμβάνει τρελά!
Che la vie, που λένε και οι Γάλλοι.
Θυμάμαι την Κορίνα (φανταστικό όνομα, ακολουθούμε το GDRP, δεν αποκαλύπτω ποτέ πραγματικά ονόματα), είχε έρθει και ξεκινάμε την πρώτη συνεδρία…
Και προφανώς ήθελε να την βοηθήσω να ανακαλύψει το «πάθος της».
Την έβαλα να καταγράφει τι κάνει όλη τη μέρα, πώς νιώθεις για αυτά την ώρα που τα κάνει, χωρίς να τα κρίνει ή να τα αλλοιώνει.
Ανακαλύψαμε ότι κάθεται ώρες και ώρες και σχεδιάζει ρούχα!
Βλέπει βίντεο με μοντέλα που φοράνε τα πιο μοντέρνα ρούχα. Διαβάζει άρθρα για τη μόδα, μιλάει με τις φίλες της για αυτό και όμως η ίδια δεν ήξερε συνειδητά ότι αυτό είναι το πάθος της!
Γιατί όμως;
…
…
…
Το πρόβλημα που έκανε το νου της να μην βλέπει ότι αυτό είναι το πάθος της, ήταν η ιδέα ότι δεν μπορεί να γίνει σχεδιάστρια και να ζήσει από αυτό… και επειδή «δεν μπορεί»… καλύτερα να μην είναι αυτό το πάθος της… γιατί αν το ξέρει συνειδητά, αλλά ταυτόχρονα πιστεύει ότι δεν μπορεί, θα πέσει σε μια τρύπα με προβλήματα που δε θα μπορεί να λύσει… καταλαβαίνετε;
Δουλέψαμε για 3 μήνες, σκάβοντας και κλαίγοντας και κάνοντας κάποια πράγματα που θα τρόμαζαν τον συμβατικό «πελάτη»… μέχρι που τελικά είπε… συγχωρέσετε με που θα μιλήσω σε πιο ανεπίσημη γλώσσα… «φτάνει πια με αυτό, σιχάθηκα! Βαρέθηκα! Φτάνει…»
Και ξεκίνησε.
Με πλάνο.
Με μικρά σταθερά βήματα.
Χωρίς να ρισκάρει τη δουλειά της ή να εγκαταλείψει ότι έχει ήδη χτίσει.
Μετά από 3 χρόνια προετοιμασία, σπουδές και πόνο πούλησε την πρώτης συλλογή σε ένα μαγαζί στο Λονδίνο για περίπου 50.000 λίρες.
Τώρα βρίσκεται στη Νέα Υόρκη και ταξιδεύει στον κόσμο κάνοντας αυτό.
Δεν είναι εύκολη η ζωή της.
Της λείπει ύπνος.
Δεν βγάζει τόσα λεφτά όσα μπορεί να νομίζετε.
Δεν μπορεί να κάνει εύκολα μια σχέση και να κρατήσει γιατί ταξιδεύει αρκετά.
Αλλά ζει το πάθος της και είναι πιο ευτυχισμένη από ποτέ πριν, παρά το γεγονός ότι δεν είναι όλα τέλεια ακόμα.
Και ξέρεις κάτι… ποτέ δεν γίνεται να είναι…
Γιατί η ζωή είναι έτσι.
