Menu
Περίληψη / Παρουσίαση Βιβλίου
Σύντομη Περίληψη
Διάλεξε αυτό που είναι πιο σημαντικό να γίνει για σένα, ξέχνα όλα τα άλλα και μην επιτρέψεις σε τίποτα να σε αποσπάσει από αυτό το ένα και σημαντικό πράγμα. Τέλος…
Εκτεταμένη Περίληψη
Από την ηλικία των 7 ετών μέχρι και τα 22 ασχολήθηκα εντατικά με τις πολεμικές τέχνες, με κάποια μικρά διαλλείματα. Ήταν κάτι που μου άρεσε πάρα πολύ και τα αποτελέσματα μου επιτρέπουν να πω ότι ήμουν αρκετά καλός, αφού είχα διακρίσεις σε εθνικά πρωταθλήματα.
Προπονήθηκα σε πολλά διαφορετικά συστήματα και απέκτησα σφαιρική αντίληψη, η οποία με βοήθησε να αναπτύξω σύνθετες στρατηγικές μάχης, με τις οποίες συχνά νικούσα. Πολλές φορές οι κριτές προβληματίζονταν, γιατί άλλαζα στυλ παιχνιδιού στη μέση του αγώνα. Ήταν ένα τουρνουά καράτε, αλλά εγώ χρησιμοποιούσα ένα στυλ που προέρχονταν από το κάποιο σύστημα Κουνγκ-Φου ή από την Πυγμαχία. Αυτό μπέρδευε τον αντίπαλο μου, που είχε εκπαιδευτεί να αντιμετωπίζει ένα είδος αντιπάλων μόνο, δηλαδή όσους έπαιζαν το ίδιο στυλ.
Παρ’ όλη την εμπειρία και την γενικώς καλή μου αθλητική και μαχητική επίδοση, χρειάστηκε να ασχοληθώ βαθύτερα με ένα άλλο σύστημα, για να καταλάβω κυριολεκτικά, τη σημασία δύο πολύ βασικών αρχών. Το σύστημα ήταν το Νινζίτσου και οι αρχές ήταν οι εξής:
Τα περισσότερα συστήματα σχεδιάστηκαν για έναν συγκεκριμένο τύπο μάχης, ενώ στην πραγματικότητα υπάρχουν δεκάδες πλευρές και τύποι μάχης. Ακόμα και στα παραδοσιακά συστήματα, διδασκόμαστε μόνο μια πολύ περιορισμένη πλευρά της συνολική τέχνης. Με κάποιο τρόπο, το Νινζίτσου ξέφυγε από αυτή την κατάσταση και ένας μαθητής έρχεται σε επαφή με τις ποικίλες πλευρές μιας αληθινής μάχης (ελπίζω ότι συμβαίνει ακόμα στις περισσότερες σχολές έτσι).
Κάτι τέτοιο σου μαθαίνει πολλά. Σε διδάσκει τι είναι πραγματικά σημαντικό, τι έχει σημασία να γνωρίζεις καλά και τι είναι χρήσιμο μόνο για την προπόνηση, αλλά όχι στην πραγματική μάχη (ή τον αγώνα).
Αυτά τα πολύτιμα μαθήματα, θέλησαν να μοιραστούν και οι δύο συγγραφείς του βιβλίου The One Thing: The Surprisingly Simple Truth Behind Extraordinary Results. Πρόκειται για τους πολύ επιτυχημένους επιχειρηματίες και συγγραφείς Gary Keller (Γκάρι Κέλλερ) και Jay Parasan (Τζέι Παράσαν), οι οποίοι συνεργάστηκαν για να μεταφέρουν στον κόσμο ΕΝΑ σημαντικό μήνυμα.
Το βιβλίο ξεκινάει με κάτι που «όλοι γνωρίζουμε», αλλά συχνά συνειδητοποιούμε μόνον όταν το κάνουμε! Πολλοί άνθρωποι νομίζουν ότι, αν γεμίσουν το πρόγραμμά τους με πολλές δραστηριότητες και στόχους, τότε αυτόματα θα γίνουν «πιο παραγωγικοί». Φαντάζομαι ότι με κάποιο τρόπο (μάλλον υποσυνείδητα) συνδέουν την ποσότητα δράσης με την αίσθηση της παραγωγής.
Φυσικά ούτε αυτό ισχύει, αφού η παραγωγή συνίσταται στην επίτευξη συγκεκριμένων αποτελεσμάτων. Κάθε δράση δημιουργεί ένα αποτέλεσμα, αλλά δεν αποτελούν όλα τα αποτελέσματα αυτομάτως και παραγωγή.
Η ανθρώπινη φύση όμως είναι τέτοια ώστε όταν γεμίζουμε το εβδομαδιαίο μας πρόγραμμα αισθανόμαστε καλύτερα, άσχετα από το ουσιαστικό περιεχόμενο της δράσης. Η αίσθηση αυτή μπορεί να είναι παραπλανητική επειδή δεν σχετίζεται με την πραγματοποίηση των στόχων μας. Σε μια τέτοια περίπτωση, νιώθουμε πολύ καλά μέσα στην πρώτη βδομάδα, αλλά όταν κάνουμε τον τελικό απολογισμό καταλήγουμε να αισθανόμαστε άσχημα γιατί δεν έχουμε σημειώσει καμία πρόοδο.
Ένα κομμάτι του ντόμινο μπορεί να ρίξει κάτω ένα άλλο κομμάτι ντόμινο δύο φορές πιο μεγάλο… Αν διπλασιάζουμε συνέχεια τα κομμάτια, με 23 μόνο ντόμινο, θα μπορούσαμε να ρίξουμε τον Πύργο του Άιφελ στο Παρίσι, με 31 να καλύψουμε το όρος Έβερεστ και με 57 να γεφυρώσουμε την απόσταση από τη Γη μέχρι το φεγγάρι!
Τι σημασία έχει αυτό;
Μέσα από αυτό το παράδειγμα –το οποίο στο βιβλίο περιγράφεται λεπτομερώς- οι συγγραφείς προσπαθούν να μας διδάξουν κάτι που έχουν διδαχτεί επανειλημμένα στην ζωή τους: η επιτυχία χτίζεται γεωμετρικά, πολύ απλά, όταν η κατάλληλη ενέργεια προστίθεται στην επόμενη κατάλληλη ενέργεια! Τότε το αποτέλεσμα είναι πολύ μεγαλύτερο από ότι είναι το άθροισμα της κάθε ενέργειας μεμονωμένα.
Κατάλληλες ενέργειες που δεν συνδέονται μεταξύ τους, είναι ενέργειες όπως το να ρίχνεις κομμάτια ντόμινο κάτω, χωρίς να βρίσκονται σε σειρά και χωρίς να ρίχνουν ένα μεγαλύτερο κομμάτι κάθε φορά. Σίγουρα κάνουν κάποιο θόρυβο. Σίγουρα κάτι έχει συμβεί, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να ρίξουν τον Πύργο του Άιφελ!
Είναι απόλυτα βέβαιο ότι η επιτυχία δεν χτίζεται σε ένα βράδυ, ούτε σε δύο, ούτε σε τρία. Είναι σημαντικό να κάνουμε πολλές μικρότερες πράξεις, καθημερινά, προς την επιθυμητή κατεύθυνση.
Ωστόσο, για κάθε σωστή ενέργεια, υπήρξαν πολύ περισσότερες που ήταν λάθος, πράγμα που μας επισημαίνει ότι πρέπει να προσέχουμε πολύ, ώστε να μην σπαταλάμε τον χρόνο μας σε πράγματα που δεν συντελούν στο επιθυμητό αποτέλεσμα.
Στατιστικά και μόνο, είναι πολύ πιθανότερο να κάνουμε μια λάθος ενέργεια, παρά την κατάλληλη. Ίσως για αυτό οι άνθρωποι που επιτυγχάνουν αξιοσημείωτα πράγματα είναι τόσοι λίγοι!
Ο όρος «multitasking» (δηλαδή το να κάνεις παραπάνω από δύο πράγματα ταυτόχρονα) χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά κατά την δεκαετία του 1960 για να περιγράψει την ικανότητα των υπολογιστών να κάνουν πολλές ενέργειες σε μικρό χρόνο. Οι ενέργειες αυτές στους υπολογιστές γίνονται στην πραγματικότητα η μία μετά την άλλη, αλλά επειδή γίνονται σε τόσο μικρό διάστημα μοιάζει σα να γίνονται ταυτόχρονα.
Υπάρχει όμως πραγματικό multitasking;
Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ, Clifford Nass (Κλίφορντ Νας), το 2009 μίλησε σε συνέντευξή του στο περιοδικό Times για μια έρευνα που διεξήγαγε με την ομάδα του σχετικά με το θέμα του multitasking. Παραθέτω σε ελεύθερη μετάφραση κάποια από τα λόγια του:
«Στην αρχή πίστευα ότι πρέπει να υπάρχει κάποια τέτοια ικανότητα και ότι άλλοι την είχαν ανακαλύψει ενώ εγώ όχι. Πολλοί άνθρωποι μιλάνε για αυτή, την προσθέτουν στα βιογραφικά τους, την ζητάνε από τους υπαλλήλους τους, την πουλάνε σε σεμινάρια, κ.λπ..
Ήρθαμε σε επαφή με πολλά τέτοια άτομα που έλεγαν ότι διαθέτουν αυτή την ικανότητα. Πολλοί δέχτηκαν να συμμετάσχουν στην έρευνα και προσπαθήσαμε να παρατηρήσουμε την συγκεκριμένη ικανότητα στο εργαστήριο… μόνον και μόνον για να διαπιστώσουμε ότι δεν υπάρχει και ουδέποτε υπήρξε κάποιος που να έκανε δύο πράγματα ταυτόχρονα!
Φυσικά δεν μιλάμε για πράγματα που γίνονται από διαφορετικά κέντρα του εγκεφάλου, όπως π.χ. ακούω και οδηγώ, ούτε για ενέργειες μικρής διανοητικής επένδυσης, όπως τρώω και βλέπω τηλεόραση, αλλά για σημαντικές δραστηριότητες, όπως όλα αυτά που εμπλέκονται στην εργασία, στην μάθηση και στο παιχνίδι.
Οι άνθρωποι που νόμιζαν ότι έκαναν multitasking, στην πραγματικότητα άλλαζαν συνεχώς από τη μία ενέργεια στην άλλη. Κάθε δεδομένη στιγμή όμως ασχολούνταν μόνο με μία! Όλοι τους ανεξαιρέτως είχαν χαμηλότερη απόδοση σε σύγκριση με κάποιον που αφιέρωνε την προσοχή του σε μία δουλειά και δεν άλλαζε κάθε τόσο, μπρος και πίσω.
Επίσης υπολογίσαμε ότι, κάθε φορά που ένα άτομο αλλάζει το αντικείμενο προσοχής του με ένα άλλο, του κοστίζει σε χρόνο. Αυτό συμβαίνει επειδή η η ίδια η αλλαγή απαιτεί χρόνο, αλλά και επειδή χρειάζεται πρόσθετος χρόνος μέχρι να ξαναβρεί τον ρυθμό του. Ο χαμένος χρόνος υπολογίστηκε ότι κυμαίνεται σε ένα ποσοστό από 30% μέχρι και 100% του χρόνου που απαιτείταιι για να εκτελεστούντις οι ίδιες ενέργειες χωρίς τις διακοπές!
Καταλήξαμε λοιπόν ότι, όχι μόνο δεν υπάρχει τέτοια ικανότητα (multitasking) στην πραγματικότητα, αλλά αντιθέτως οι άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι την διαθέτουν είναι στην πραγματικότητα λιγότερο παραγωγικοί και αποτελεσματικοί από τους άλλους».
Στην προσπάθεια μας να οργανώσουμε τις σκέψεις και τις ενέργειες μας για μεγαλύτερη επιτυχία και παραγωγικότητα, έχουμε δημιουργήσει πολλά εργαλεία και τεχνικές. Ένα από τα διασημότερα ίσως, είναι η «Λίστα Στόχων», γνωστό από τα αγγλικά και ως «To-Do List».
Οι άνθρωποι κάνουν μια τέτοια λίστα και αρχίζουν να βάζουν όλες τους τις ιδέες εκεί. Σύντομα η λίστα διαθέτει 10 ή 20 ή 30 στόχους. Αντί να πετύχουμε την οργάνωση της σκέψης, με μεγάλο αριθμό στόχων, τελικά απλώς μπερδευόμαστε πάλι.
Αυτό όμως που κάνει την μεγάλη διαφορά και που λίγοι καταφέρνουν, εξ’ ου και ο τίτλος του βιβλίου, είναι ότι λίγοι καταφέρνουν να καταλάβουν ποιος από όλους τους στόχους σε αυτή τη λίστα είναι ο πιο σημαντικός!
Το βιβλίο χρησιμοποιεί μια φράση, η οποία θεωρώ ότι περιγράφει ακριβώς το νόημα αυτής της ενότητας:
Το να κάνεις το πιο σημαντικό πράγμα απ’ όλα, είναι το πιο σημαντικό πράγμα απ’ όλα!
Συχνά λέω στους μαθητές μου και σε όσους συνεργάζομαι, «Φτιάξε μια λίστα με ενέργειες, με σειρά προτεραιότητας, τράβηξε μια γραμμή κάτω από την τρίτη και σβήσε ότι υπάρχει από κάτω».
Το βιβλίο πάει ακόμα παραπέρα αυτή την ιδέα, μέχρι να μείνει μόνο ένας στόχος, ένα βήμα, μια ενέργεια. Αυτή η ενέργεια είναι η σημαντικότερη από όλες. Είναι αυτό που «θα αλλάξει το παιχνίδι» όπως λένε οι Αμερικανοί.
Η ιδέα της λίστας στόχων είναι να βάζουμε σε μια σειρά όλους τους στόχους που έχουμε, αλλά η ιδέα της λίστας επιτυχίας είναι να διαλέγουμε τον ΕΝΑΝ ΜΟΝΟ ΣΤΟΧΟ που έχει σημασία.
Η λογική και οι λόγοι που αυτό είναι αλήθεια και έχει σημασία, σκιαγραφούνται στη διάσημη Αρχή του Παρέτο ή Νόμος 80/20.
Ο Βιλφρέντο Παρέτο (Vilfredo Pareto) ήταν ένας Ιταλός μηχανικός και οικονομολόγος, που θεωρείται μέχρι σήμερα «κλασσικός». Έγινε γνωστός για την μελέτη του πάνω στην κατανομή του πλούτου, αρχικά στα πλαίσια της αγροτικής κοινωνίας και στη συνέχεια σε ποικίλα περιβάλλοντα, ακόμα και σε εθνικό επίπεδο.
Παρατήρησε ότι υπάρχει μια αναλογία που φαίνεται να εμφανίζεται ξανά και ξανά. Το 20% των ανθρώπων είχαν το 80% του πλούτου. Το 80% των ανθρώπων μοιράζονταν το υπόλοιπο 20%.
Αυτή η αναλογία δεν προκύπτει επειδή κάποιος θέλει συνειδητά να γίνεται έτσι, αλλά φαίνεται να εμφανίζεται σε πολλές και διαφορετικές κοινωνικές ομάδες, άσχετες μεταξύ τους. Ισχύει σε διαφορετικές χώρες και σε διαφορετικά αντικείμενα μελέτης!
Λόγο της γενικευμένης και μεγάλης του ισχύος, ορίστηκε ως «νόμος» και αρχίζει να χρησιμοποιείται σε όλο και περισσότερα πεδία. Στον χώρο της αυτοβελτίωσης εκφράζεται πολύ σωστά ως εξής:
Το 20% των ενεργειών που κάνεις, σου αποφέρουν το 80% των αποτελεσμάτων σου.
Σκεφτείτε το λίγο…
Το 20% της προσπάθειας μας, μας επιστρέφει το 80% όσων απολαμβάνουμε…
Αυτό μας λέει δύο πράγματα:
Τώρα, το βιβλίο πάει προς την άλλη κατεύθυνση. Παίρνει την Αρχή του Παρέτο και την εφαρμόζει ξανά πάνω στο 20% που μένει!
Λέει λοιπόν:
Το ξαναλέω… 1% = 51,2% απόδοση… Δηλαδή, η 1 από τις 100 ενέργειες είναι υπεύθυνη για περισσότερα από το μισά αποτελέσματα…
Υπάρχει λοιπόν αυτό το 1% που είναι σημαντικότερο όλων των άλλων. Είναι επίσης ύψιστης σημασίας να ξεπεράσουμε όλα τα άλλα θέματα και να εστιάζουμε αποκλειστικά σε αυτό το σημαντικότατο 1%.
Οι περισσότεροι άνθρωποι επενδύουν στη δουλειάς τους πολύ λιγότερη προσοχή απ’ όση μπορούν, επειδή ασχολούνται με άσχετα πράγματα, όπως το κινητό τους, τι είπε ο ένας ή άλλος και γενικά άλλα πράγματα. Την ίδια στιγμή όμως απαιτούμε από τους πιλότους και τους χειρούργους να αφιερώνουν το 100% της προσοχής τους σε αυτό το ένα πράγμα που κάνουν, επειδή εκεί η απειλή για την ζωή μας είναι άμεση…
Εμείς γιατί δεν κάνουμε το ίδιο με ότι ασχολούμαστε;
Πόσο θα άλλαζε αυτό τη ζωή μας;
Οι συγγραφείς αναφέρουν ότι ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια για να επενδύσουμε όλη μας την προσοχή και ενέργεια σε αυτό το ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ, είναι οι περισπασμοί που έχουμε τόσο έντονα και τόσο συχνά, στη δουλειά, στο σπίτι, στο δρόμο και γενικά παντού.
Για να αγνοήσουμε έναν αντιπερισπασμό απαιτείται να χρησιμοποιήσουμε «τη Δύναμη της Θέλησης». Αλλά τι είναι αυτή η δύναμη; Μετριέται; Μπορούμε να την ελέγξουμε και να την χρησιμοποιήσουμε κατά βούληση; Είναι ανεξάντλητη;
Εξετάζοντας μια σειρά πειραμάτων που έχουν γίνει σε όλο τον κόσμο σχετικά με το θέμα, όπως το The Marshmallow Test (Walter Mischel) και η έρευνα της νευροοικονομολόγου Baba Shiv (Μπάμπα Σιηβ), οι συγγραφείς καταλήγουνε σε κάποια πολύ σημαντικά συμπεράσματα:
Σχόλιο από μένα:
Στο βιβλίο, τα δεδομένα γύρω από το σύνθετο αυτό θέμα παρουσιάζονται κάπως μονομερώς, κατά τη γνώμη μου επείτηδες με σκοπό να βοηθήσει τον αναγνώστη να εστιάσει στο μήνυμα που θέλει να μεταδώσει το βιβλίο. Ωστόσο, για μια πιο σφαιρική και ολοκληρωμένη έρευνα, θα προτείνω το βιβλίο The Willpower Instinct, που έχω παρακολουθήσει και σε online μάθημα από το Στάνφορντ (και επιφυλάσσομαι για μελλοντικό άρθρο ?).
Δε θέλω να κάνω αυτή την παρουσίαση μεγαλύτερη από όση είναι ήδη. Αν κάτι πρέπει να σου μείνει, πέρα από την προτροπή να μελετήσεις πραγματικά αυτό το βιβλίο, είναι να βρεις τι είναι το ΕΝΑ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΠΡΑΓΜΑ που μπορείς να κάνεις, το οποίο θα φέρει τη μεγαλύτερη αλλαγή και τα περισσότερα αποτελέσματα.
