Menu
–
–
Σε εμάς, αυτό που κάνει το υποσυνείδητο δεν ταιριάζει να το χαρακτηρίσουμε ως σκέψη, αλλά περισσότερο ως μηχανικό ή αλγοριθμικό υπολογισμό.
Σε κάθε περίπτωση… μια εμπειρία εμπεριέχει πραγματικό, φανταστικό ή δυνητικό κίνδυνο, τότε το υποσυνείδητο «σκέφτεται» κάπως έτσι:
Με αυτό τον τρόπο το υποσυνείδητο επεξεργάζεται κάθε περιστατικό. Το κάνει για καλό σκοπό στην ουσία. Με αυτόν τον τρόπο επιβιώνουν όλα τα ζώα και τα φυτά στον καθημερινό τους αγώνα για επιβίωση, καθώς τα περισσότερα δεν έχουν συνειδητό νου όπως τον εννοούμε εμείς.
Το υποσυνείδητο είναι κατά βάση ένας μηχανισμός επεξεργασίας πληροφοριών που λειτουργεί στη βάση ερέθισμα-αντίδραση.
–
–
Όλα τα δεδομένα έχουν μια αξία που καθορίζεται εν μέρει από την αξία που έχουμε προσδώσει σε άλλα παρόμοια δεδομένα πιο πριν.
Για παράδειγμα, αν δεν έχω ξαναδεί φρούτα και δω για πρώτη φορά ένα μήλο, δεν μπορώ να το αξιολογήσω σαν φρούτο, επειδή δεν έχω συλλάβει καν την έννοια του φρούτου. Μπορώ να το αξιολογήσω μόνο ελάχιστα σε σχέση με το γενικότερο πεδίο της «τροφής».
Όταν όμως φάω μερικά μήλα και έχω περισσότερα δεδομένα και δω μετά ένα πορτοκάλι, μπορώ να το αξιολογήσω με βάση το μήλο. Επίσης, μόνο όταν έχω τουλάχιστον δύο στοιχεία, μπορώ να σκεφτώ και να κατανοήσω ότι είναι πραγματικά διαφορετικά από όλα τα άλλα σχετικά στοιχεία, π.χ. Αυτά είναι φρούτα, μια ξεχωριστή κατηγορία τροφής.
Η αξιολόγηση λοιπόν γίνεται με βάση τον βαθμό ομοιότητας με κάτι άλλο και την αξία που έχουμε προσδώσει σε εκείνο. Όταν λέμε «βαθμό» ομοιότητας εννοούμε σε τι μοιάζουν, σε τι βαθμό και υπό ποιες συνθήκες. Ταυτόχρονα όμως σκεφτόμαστε και σε τι διαφέρουν, σε τι βαθμό και υπό ποιες συνθήκες.
Ο βασικός περιορισμός του υποσυνείδητου, και ο λόγος για τον οποίο μας συμβαίνουν όλα αυτά, είναι ότι, ενώ σκέφτεται με βάση τις ομοιότητες, δεν μπορεί να δει τις διαφορές ανάμεσα σε δύο δεδομένα!
Μπορεί να σας φαίνεται αυτονόητο ότι αν παρατηρούμε ομοιότητες, όλα τα άλλα που περισσεύουν είναι διαφορές, αλλά αυτό είναι αυτονόητο μόνο για το συνειδητό μας και όχι για το υποσυνείδητό μας!
Για παράδειγμα, ας υποθέσουμε ότι κάποτε χτυπήσαμε ενώ κάναμε βόλτα με ένα κόκκινο ποδήλατο. Στο μέλλον βλέπουμε ένα κόκκινο ποδήλατο να περνάει κοντά μας. Το υποσυνείδητο βλέπει κάποια ομοιότητα και ενεργοποιεί μηνύματα και ανησυχία επειδή νιώθει ότι υπάρχει κάτι επικίνδυνο στο περιβάλλον.
Το κάνει αυτό γιατί βλέπει τις ομοιότητες, αλλά δεν διακρίνει τις διαφορές, που είναι σαφώς πολύ περισσότερες! Αν υπολογίσουμε τώρα ότι και τα περισσότερα πράγματα στο περιβάλλον μας τα «βλέπουμε και τα «αντιλαμβανόμαστε» υποσυνείδητα και όχι συνειδητά, καταλαβαίνετε ποιος αποφασίζει για τις αντιδράσεις μας…
–
Σε μια μελλοντική στιγμή, εμφανίζεται στο περιβάλλον ένα στοιχείο, που μοιάζει σε κάποιο βαθμό με ένα άλλο στοιχείο που υπάρχει στο περιστατικό. Στο βαθμό που μοιάζει, σε αυτό το βαθμό διεγείρει ή ενεργοποιεί το περιστατικό.
Η ομοιότητα των στοιχείων δεν χρειάζεται να είναι πολύ έντονη ή ιδιαίτερα λογική για μας (το συνειδητό), φτάνει μόνο να είναι σχετικά όμοιο για το υποσυνείδητο.
Αυτό που ενεργοποιεί το περιστατικό ονομάζεται ερέθισμα (ή διεγέρτης) και η ενεργοποίηση του περιστατικού ονομάζεται διέγερση.
Όταν υπάρχει διέγερση το υποσυνείδητο «βλέπει» την τωρινή εμπειρία ως πιθανό κίνδυνο, επειδή «μοιάζει» (κατά τη γνώμη του) με ένα περιστατικό, δηλαδή μια τραυματική εμπειρία.
Για αυτό το λόγο, παραμένοντας πιστό στον βασικό του σκοπό, θα ενεργοποιήσει κάποιες αυτόματες αντιδράσεις προκειμένου να προστατεύσει τον οργανισμό από αυτόν τον επικείμενο κίνδυνο. Αυτές οι αντιδράσεις ονομάζονται δραματοποίηση.
–
Δραματοποίηση ονομάζουμε το φαινόμενο όπου το υποσυνείδητο μεταβάλλει αυτόματα και χωρίς τη συμβολή του συνειδητού τη συμπεριφορά του οργανισμού, προκειμένου να τον προστατεύσει από ένα πιθανό κίνδυνο.
Το επιτυγχάνει αυτό, με το να δημιουργήσει στον οργανισμό δυσαρέσκεια και ανησυχία αρχικά. Κάτι συμβαίνει, αλλά το άτομο δεν μπορεί συνειδητά να καταλάβει από που πηγάζει πραγματικά η ανησυχία του. Μπορεί να εμφανιστούν δυσάρεστες αισθήσεις, συναισθήματα και σκέψεις σε αυτό το σημείο.
Οι αντιδράσεις/συμπεριφορές χωρίζονται σε 6 βασικές κατηγορίες:
Κατά την δραματοποίηση, το άτομο αντιδρά εν μέρει στο περιεχόμενο του πραγματικού περιστατικού. Αυτό είναι σημαντικό, γιατί διαφορετικά δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε σωστά την ένταση κάποιων αντιδράσεων.
Κάθε δραματοποίηση αποτελεί ένα νέο περιστατικό που τροφοδοτεί τη δύναμη του αρχικού περιστατικού. Αν το άτομο απομακρυνθεί από το ερέθισμα που το διεγείρει, τότε θα αποδιεγερθεί μέσα σε ένα διάστημα λίγων ωρών έως λίγων ημερών. Σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις, μια διέγερση μπορεί να παραμείνει ενεργοποιημένη για πολύ καιρό μετά την απομάκρυνση του ερεθίσματος.
–
Αν ένα περιστατικό μοιάζει (κατά την άποψη του υποσυνείδητου) με κάποιο άλλο περιστατικό, τότε σχηματίζουν μια ακολουθία. Αρχικό περιστατικό ονομάζουμε εκείνο που είναι πιο παλιό, δηλαδή έγινε πρώτο στο χρόνο.
Όλα τα άλλα περιστατικά που συνδέονται σε μια ακολουθία έχουν συμβεί πιο μετά. Κάθε νέο περιστατικό τροφοδοτεί, ενεργοποιεί και δυναμώνει όλα τα προηγούμενα περιστατικά στην ακολουθία.
Οι διεγέρσεις-δραματοποιήσεις αποτελούν επίσης περιστατικά και εντάσσονται σε αυτές τις ακολουθίες. Όταν ξεκινάμε να εξετάζουμε και να χειριζόμαστε τέτοια περιστατικά, συνήθως ερχόμαστε σε επαφή μόνο με τα πιο πρόσφατα. Τα πιο παλιά κρύβονται πίσω από πολύπλοκες και μακριές ακολουθίες, πολύ δυνατά και φορτισμένα για να μπορέσουμε να τα προσεγγίσουμε στην αρχή.
Καθώς αποφορτίζουμε ένα-ένα τα περιστατικά σε μια ακολουθία, ανοίγουμε όλο και παλαιότερα περιστατικά, τα οποία προηγουμένως ήταν κρυμμένα. Έχουν αποδυναμωθεί αρκετά, ώστε τώρα είναι δυνατό να εμφανίζονται στη μνήμη του ατόμου.
Στη βάση της ακολουθίας βρίσκεται ένα αρχικό περιστατικό. Αυτό είναι το πιο δυνατό από όλα τα περιστατικά της ακολουθίας και ουσιαστικά κρατάει ενεργοποιημένα και όλα τα άλλα.
Όταν βρίσκουμε και αποφορτίζουμε το αρχικό περιστατικό, όλη η ακολουθία καταρρέει, υπό την έννοια ότι χάνει την ισχύ πάνω στο άτομο.
Ωστόσο, να γνωρίζετε ότι τα μετέπειτα περιστατικά έχουν πιο έντονες αντιδράσεις, γιατί κουβαλούν συσσωρευμένο το φορτίο όλων των προηγούμενων περιστατικών και η διάτρεξή του ανακουφίζει πολύ περισσότερο συνήθως το άτομο από ότι η αποφόρτιση του αρχικού. Παρ’ όλα αυτά, τα αρχικά είναι που συγκρατούν κατά βάση τα υπόλοιπα ενεργοποιημένα και αυτά ευθύνονται στην πραγματικότητα για την αλλοίωση της συμπεριφοράς.
–
–
Πώς αποφορτίζουμε ένα περιστατικό;
Το διατρέχουμε!
Ποιος είναι ο σκοπός της διάτρεξης και πως επιτυγχάνεται τελικά η αποφόρτιση του περιστατικού;
Σκοπός της διάτρεξης είναι να αποκαλυφθεί στο άτομο το βασικό γεγονός που συνέβη, αλλά ακόμα περισσότερο η βασική θεώρηση που έγινε κατά τη διάρκεια ή αμέσως μετά το γεγονός.
Η θεώρηση είναι αυτή που δημιουργεί το μοντέλο αντίδρασης. Αν και όλες οι θεωρήσεις πηγάζουν από το συνειδητό, είναι το υποσυνείδητο που εξαναγκάζει το συνειδητό να δημιουργήσει μια θεώρηση εκείνη τη στιγμή.
Καθώς λοιπόν αυτή η θεώρηση επιβάλλεται στο άτομο ίσως την παρατηρήσει, ίσως και όχι, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί να την ελέγξει εκείνη τη στιγμή. Για αυτό το λόγο ονομάζεται και αυτόματη θεώρηση.
Αυτές οι θεωρήσεις γίνονται συνήθως μέσα στην καρδιά της δράσης του περιστατικού, σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Αυτούς τους ελάχιστους χρόνους του ονομάζουμε «micro-moments» ή «micros».
Όσο περισσότερο ερχόμαστε σε επαφή με ένα περιστατικό, τόσο περισσότερο μπορούμε να το εξετάζουμε από πολλές διαφορετικές πλευρές και να το αποδυναμώσουμε.
Αποδυναμώνεται επειδή το συνειδητό έρχεται σε επαφή, και η επαφή αυτή δημιουργεί οικειότητα, κατανόηση, απομυθοποίηση και επαναξιολόγηση της μνημονικής καταγραφής και των σχετικών στοιχείων που περιέχει. Όσο το περιστατικό και τα δεδομένα του παραμένουν στο σκοτάδι του υποσυνείδητου, περίτεχνα καλυμμένα με αμνησία, δεν μπορούμε να το αποδυναμώσουμε.
–
Διατρέχω ένα περιστατικό σημαίνει ότι το ξαναβλέπω στο νου μου, από την αρχή ως το τέλος. Μοιάζει αρκετά με αυτό που ονομάζουμε «θυμάμαι» στην καθομιλουμένη, αλλά έχει διαφορά στο βάθος και τη σύνδεση με την ανάμνηση.
Δεν θυμάμαι απλώς κάτι, αλλά προσεγγίζω την έννοια του «ξαναβιώνω» την ανάμνηση. Έρχομαι όσο το δυνατόν σε επαφή με τις αισθήσεις που είχα πραγματικά όταν συνέβη εκείνη η εμπειρία. Τι βλέπω; Τι ακούω; Τι νιώθω; Τι θερμοκρασία έχει; Τι ρούχα φοράω;… κ.λπ..
Δεν μπορούν όλοι οι άνθρωποι στην αρχή να διατρέξουν περιστατικά (πολλές φορές ούτε καν ευχάριστες αναμνήσεις). Ο βασικός λόγος πίσω από αυτό, και συνήθως ισχύει για τους περισσότερους, είναι ένα περιστατικό παραβίασης ηθικής.
Αυτά τα περιστατικά είναι πράγματα που το άτομο έχει κάνει σε άλλους ή στον εαυτό του και για τα οποία αισθάνεται τύψεις (ενοχή) ή ντροπή. Αυτοί οι παράγοντες δημιουργούν τον μηχανισμό που εμποδίζει 4 στους 5 ανθρώπους να μπουν πραγματικά σε κατάσταση αναδρομής.
Όταν διατρέχω ένα περιστατικό, το αναβιώνω από την αρχή ως το τέλος. Θα έρθω σε επαφή με κάποια στοιχεία. Όταν ολοκληρώσω μία διάτρεξη το διατρέχω ξανά. Τη δεύτερη ή τρίτη φορά θα εμφανιστούν νέα δεδομένα. Κάθε πέρασμα αποκαλύπτει περισσότερα δεδομένα και αποφορτίζει το περιστατικό.
–
Οι μνημονικές καταγραφές είναι το βασικό υλικό της διάνοιας. Εκεί βρίσκονται οι ρίζες των προβλημάτων μας αλλά και οι λύσεις. Στην πραγματικότητα, κανένας δεν χρειάζεται να διδαχθεί μοντέλα σκέψης από κάποιον άλλον.
Ο καθένας έχει ήδη ότι χρειάζεται για να είναι σοφός, σωστός και ψυχικά υγιής.
Αυτό που μας εμποδίζει είναι τα τραυματικά περιστατικά, που αποκλείουν την συνειδητότητα και δημιουργούν παρεκκλίσεις στη σκέψη, το συναίσθημα και τη συμπεριφορά.
–
Η τεχνολογία αυτή είναι διαθέσιμη και για σένα προκειμένου να επιλύσεις σημαντικά θέματα και παράγοντες της ζωής σου και να βγάλεις στην επιφάνεια σου την καλύτερη έκδοση του εαυτού σου!
Μάθε περισσότερα για τη Μνημονική Αναδρομή.
–
